Er zit een ‘klein’ addertje onder het gras: ze kunnen niet samen door één deur
Stofkam
Gek genoeg is bijna ieders instinctieve gedachte bij toezicht die van de passieve variant, die van zelf gecontroleerd te worden. En dat voelt niet altijd fijn. Zeker als je dit aan een notaris vraagt, is ongetwijfeld zijn eerste gedachte bij het woord ‘toezicht’ die van het Bureau Financieel Toezicht (BFT). Ieder kantoor heeft weleens met het BFT te maken gehad. En ondanks dat je weet dat alles zo correct mogelijk volgens de notariële richtlijnen uitgevoerd wordt, blijft het spannend of ‘ze’ wat aantreffen wat niet door de notariële beugel kan. De stofkam van het BFT wordt door de ‘paskamers’ van jouw notariële winkel gehaald. En wordt er bij zo’n controle niet altijd wel iets gevonden wat aan verbetering onderhevig kan zijn? Met andere woorden: niets menselijks is ons (kandidaat-)notarissen vreemd.
Niet zo gemakkelijk
Het woord ‘toezicht’ heeft ook een actieve betekenis. Als notaris word er bijvoorbeeld van je verwacht toezicht te houden op de naleving van de coronamaatregelen op kantoor. In eerste instantie lijkt het allemaal zo gemakkelijk: bij voorkeur niemand aanwezig bij het passeren van notariële akten en als het niet anders kan, maximaal twee personen in de passeerkamer. Maar wat doe je als je het verzoek krijgt van het lievelingskleinkind dat, samen met haar partner, het huis gaat kopen van haar opa en oma? En opa en oma staan er op om bij het tekenen van de akte aanwezig te zijn? Een dergelijk dossier behelst veel meer dan slechts een overdracht. Het is voor opa en oma een afsluiting en daarmee afscheid van een liefdevolle periode in hun huis. Tegelijkertijd is het voor het kleinkind met haar partner een nieuwe start met de hoop op net zo’n mooie tijd in hun huis als haar opa en oma hadden.
Lastig
Er bestaat tenslotte nog een derde variant van het begrip ‘toezicht’. Stelt u zich een bespreking voor met een moeder die een levenstestament wil opstellen. Tijdens de bespreking vertelt ze over haar twee zonen, met wie ze beiden een goede band heeft en evenveel vertrouwt. Ze kan niet zeggen wie haar nader aan het hart ligt. Er zit een ‘klein’ addertje onder het gras: de beide broers kunnen niet samen door één deur. En dat is lastig, als beiden haar vertrouwen krijgen in een volmacht waarmee ze allebei zelfstandig mogen handelen. Moeder benoemt daarom een onafhankelijke toezichthouder, een stevig persoon die beide broers in het gareel kan houden. Zo hoeft moeder niet te kiezen en weten de zonen dat zij onder ‘toezicht’ staan van een deskundige derde.