Eerst zou ik lunchen met Wiebren*, een directeur van een adviesbureau die ik al zo’n vijftien jaar ken. En later die middag zou ik koffiedrinken met Joris*, schrijver van een tof boek op mijn vakgebied. Hem kende ik alleen digitaal; tot nu toe hadden we slechts heen en weer zitten mailen.
Afzegging
Om elf uur die ochtend zag ik dat ik twee oproepen van Wiebren had gemist – want telefoon op stil. Toen ik ‘m terugbelde, zei hij dat hij helaas onze lunchafspraak moest afzeggen. ‘Sorry voor de late afzegging, maar ik moet onverwacht mijn dochter van school halen.’
Oké dan.
Niet veel later belde Joris. ‘Het spijt me enorm, maar ik moet onze afspraak afzeggen.’ Ik wilde hardop ‘oké dan’ zeggen, maar kreeg de kans niet. Joris vertelde licht geëmotioneerd wat er aan de hand was: ‘Mijn buitenlandse vriendin is door alle coronaperikelen langer in Nederland gebleven dan formeel mag, en nu is ze op reis naar Laos aangehouden waardoor ze kans loopt een jaar lang Nederland niet in te kunnen.’ Het was even stil.
‘Een jaar lang’, verzuchtte Joris, ‘voor straf. Dus nu moet ik alles in het werk stellen om bezwaar te maken.’
Emotionele incontinentie
‘Poeh’, antwoordde ik, en ik dacht: ‘Wat bijzonder dat-ie me dit vertelt.’ Ik kende ‘m immers niet echt. Het deed me denken aan wat sociaalpsycholoog Roos Vonk schreef in Psychologie Magazine. Dat ze ooit zo vol was geweest van een miskraam die ze had gehad, dat ze er in geuren en kleuren over vertelde aan een vaag contact op een receptie. Tot en met de bloedprop in de wc aan toe.
‘Waarom vertel je me dit allemaal?’ had die persoon gereageerd. Waarop Roos zich realiseerde dat ze zich schuldig had gemaakt aan ‘emotionele incontinentie’. Ook wel TMI genoemd: too much information.
Persoonlijker
Joris leek dat ineens ook te beseffen: ‘Oef, sorry dat ik je dit allemaal vertel, je bent de eerste die ik erover spreek vandaag, kennelijk moet ik het even kwijt’.
‘Geeft niet’, reageerde ik vergoelijkend. Ik vond het helemaal niet TMI. Ik vond het juist fijn om de werkelijke reden van zijn afzegging te kennen. Het maakte ons contact meteen wat persoonlijker. En toen drong ineens tot me door hoe bijzonder het was: twee mannen op rij die om privéredenen een zakelijke afspraak afzegden. En daar nog open over waren ook.
Bewijs
Het is slechts anekdotisch bewijs natuurlijk, maar toch: zou het kunnen dat deze pandemie een heuse omwenteling inluidt? Iets wat nationale werkduider Ben Tiggelaar in het begin van de pandemie al eens voorspelde? Hij schreef dat we ons vóór de coronacrisis massaal schuldig maakten aan surface acting: op het werk doen we net alsof thuis alles op rolletjes loopt, ook al is het er een chaos. ‘Dankzij’ corona nemen we tijdens videovergaderingen in vele keukens kijkjes, waardoor blijkt dat zelfs mannen zoiets als kinderen, katten, honden en soms zelfs een zieke moeder thuis verzorgen.
Vlees en bloed
Ik vind dat goed nieuws. Mensen hoeven niet langer ‘professionele maskers’ te dragen, maar kunnen gewoon wezens van vlees en bloed zijn met relaties en problemen en gedoe waardoor ze soms werkafspraken verzaken. Van vrouwen waren we dit misschien al net iets meer gewend. Maar nu dus ook van mannen. Eindelijk – mag ik hopen – worden mannen echte mannen.
*niet hun echte namen