'Het kraakt en piept op de notariële arbeidsmarkt'
Wat houdt werkgeluk voor mij persoonlijk in? Dat bestaat voor mij uit een goede balans in het aantal zaken, het soort zaken en de sympathie van cliënten. Zo kan ik blij worden van een goede bespreking. Zeker als de cliënten daarna kantoor verlaten met een bedankje voor het prettige gesprek. Vaak wordt daar nog aan toegevoegd dat ze graag een hand zouden geven om dat te benadrukken. Dat is toch mooi? Daar doe je het voor.
Balans
Net zoals de uitdrukking ‘werkgeluk’ zeer subjectief is, is de term ‘werkdruk’ dat ook. De één kan nu eenmaal meer aan dan de ander, wordt altijd gezegd. Maar is dat wel zo?
Plezier in en op je werk is naar mijn idee sterk gerelateerd aan de situatie op de arbeidsmarkt. Beter gezegd, aan een balans in die arbeidsmarkt. Er is een balans als voldoende cliënten om notariële bemoeienis vragen, welke vraag door voldoende gekwalificeerde medewerkers beantwoord kan worden. Dat klinkt heel eenvoudig, maar is dat (helaas) niet.
Disbalans
Als we terugkijken op de crisisjaren van een jaar of tien geleden, zien we dat de vraag naar onze diensten sterk achterliep bij het aantal medewerkers op kantoor. Velen hebben in deze jaren het notariaat tijdelijk of zelfs voorgoed verlaten. Werkgeluk was in die tijd ver te zoeken bij zo weinig uitdaging op de werkvloer, simpelweg omdat er geen vraag was. Logisch, dat je je geluk ergens anders ging zoeken.
Wie had toen gedacht dat het notariaat zo sterk terug zou komen? Zo sterk dat de disbalans zich nu aan de andere kant manifesteert. De vraag om notariële diensten is hoog terwijl voldoende handjes (en hoofdjes) op de werkvloer ontbreken. Ook nu is werkgeluk ver te zoeken. De tijd ontbreekt om zaken inhoudelijk goed te bestuderen en het ultieme advies voor je cliënt te schrijven. Teveel dossiers schreeuwen om aandacht, waardoor broodnodige aandacht en informatie voor cliënten ondersneeuwt. Zo kreeg ik laatst als bemanner van de Notaristelefoon de vraag om wat artikelen uit het NVM- koopcontract uit te leggen. Prima, maar die taak hoort bij de behandelend notaris van dat transport. Deze had nu juist de beller doorverwezen naar de Notaristelefoon. Dit was een belangrijk voorbeeld van disbalans op kantoor. Er is waarschijnlijk meer sprake van werkdruk dan van werkgeluk.
Gezamenlijke verantwoordelijkheid
Ik snap dat, met de crisisjaren nog vers in ons collectief geheugen, het lastig is om die balans te vinden. Toch zal de notaris-ondernemer, die zijn of haar kantoor wil laten bijdragen aan het werkgeluk van de collega’s én zichzelf, de stap moeten wagen de kosten voor de baten uit te laten gaan door te investeren in de mensen op kantoor.
Ik heb dé oplossing niet voorhanden, helaas. Het kraakt en het piept op de notariële arbeidsmarkt. De kennis en ervaring die nodig is om de nood te ledigen, ontbreekt.
Laten we er desondanks een gezamenlijke verantwoordelijkheid van maken om werkdruk om te zetten in werkgeluk.