Een grote reis

Waarom ben je notaris geworden?

‘Ik studeerde eigenlijk bestuurs- en beleidswetenschappen. Een leuke studie. Maar ik kwam niet zo enthousiast thuis als mijn huisgenoten die rechten studeerde. En dus ben ik geswitcht. Nederlands recht klonk spannend, maar ik koos voor notarieel recht. Eigenlijk vooral door de hoogleraren die in Nijmegen voor de collegezaal stonden. De manier van doceren van onder andere Martin Jan van Mourik en Bernard en Freek Schols sprak mij aan. Het ging bij hen niet alleen om de stof, maar ook om het sociale aspect. Na de studie begon het leren pas echt. Ik had ook nog nooit een testament in handen gehad voordat ik bij een notariskantoor ging werken. Je hebt mensen die tijdens de studie al een denkbeeldige kapstok voor zichzelf maken en daar van alles aan ophangen én je hebt ze die de studie doorbuffelen en er dan in de praktijk pas kaas van maken. Die laatste ben ik. Het vak leer je pas echt in de praktijk. Kandidaat-notaris blijven was nooit mijn intentie. Waarom zou ik geen notaris worden? Daar heb ik toch voor gestudeerd. En de mogelijkheid deed zich bij mij al snel voor. Ik maakte toen meteen de crisis in 2008 mee. Dat maakte het eigenlijk extra mooi, want je wordt meteen uitgedaagd om alles uit de kast te halen.’

Waar gaat jouw hart sneller van kloppen?

‘Samengestelde gezinnen. Het spannende daaraan is dat die mensen elkaar net hebben leren kennen. Ze gunnen elkaar de wereld. Maar ook weer niet alles, want er zijn ook kinderen in beeld. Je merkt dat ze de balans aan het zoeken zijn. Moet ik de overwaarde van mijn huis helemaal aan mijn nieuwe partner nalaten of is het ook logisch dat ik wat parkeer voor de kinderen? Het gaat erom hoe die mensen zich erbij voelen. En allemaal mogen ze de gevoelens hebben die ze hebben. Uiteindelijk ergens uitkomen waardoor ze rekening houden met ieders belangen en gerust naar huis gaan, is dan altijd weer een blij moment.’

Welke eigenschappen heb jij als notaris?

‘Ik doe veel personen- en familierecht. Belangrijk is dat je sociaal bent en jezelf in kan leven. Wees oprecht betrokken. De mensen die bij jou aan tafel komen, zijn voor jou misschien een dossier, maar zo zien zij het niet. Voor hen is een overlijden, een samenlevingscontract of het maken van een levens(testament) een belangrijke gebeurtenis. Ik vertel altijd heel veel. En ik schrijf alles op. Maak tekeningetjes en grafiekjes. Op die manier kan ik ze heel beeldend uitleggen hoe het in elkaar zit. Je moet ook nieuwsgierig zijn en doorvragen. Doe geen aannames, maar stel net even die extra vraag.’

Welk moment blijft jou altijd bij en waarom?

‘Laatst had ik een stel aan tafel. Ze gingen een grote reis maken, naar Canada, samen met de kinderen. Vlak daarvoor besloten ze nog even snel naar de notaris te gaan voor een testament. Ik maakte daar graag tijd voor. De reis betaalde de moeder van het gezin van de erfenis van haar vader. Dat zou vader mooi hebben gevonden, dacht ik eerst. En ik zei dat ook tegen haar. Wat zo’n extra opmerking kan doen, merkte ik al snel. Want eigenlijk was de hele reis een “dikke middelvinger” zei ze naar haar overleden vader die nooit naar haar had omgekeken. Zo had ze haar eigen studie moeten betalen. Nu was het tijd om even te genieten en van de erfenis haar studieschuld af te lossen. Dat zijn van die momenten die je bijblijven. Die anders zijn dan je had aangenomen.’