'De vraag van morgen kun je vandaag al verzinnen'
Waarom ben je notaris geworden?
‘Ik kom uit een familie met veel onderwijzers. Leraar wilde ik zeker niet worden. Fiscaal recht sprak mij wel aan: er was voldoende werk in te vinden en ik ben van huis uit een bèta. Tijdens de studie merkte ik dat het civiele recht mij toch het meeste trok. En dus koos ik voor een echt traditioneel beroep, waarbij beide aspecten voldoende aan de orde komen: notaris. Ik ben toen begonnen bij een kantoor dat later fuseerde met Dirkzwager. De vier notarissen daar waren heel verschillend. Dat geeft je de kans om de kunst van meerdere notarissen af te kijken. Doe je voordeel met de eigenschappen en gedragingen die je goed vindt en probeer niet over te nemen wat je zelf niet fijn vindt.’
Waar gaat jouw hart sneller van kloppen?
‘Ik werk veel in de transactiepraktijk. Cliënten laten mij vaak de juridisch inhoudelijke onderhandelingen helemaal zelfstandig voeren. Nadat ik met de cliënt de strategie heb bepaald, krijg ik vaak veel ruimte. Dat van tevoren bespreken wat belangrijk is, waar een beetje water bij de wijn kan worden gedaan en dat daarna in een bespreking weten vast te weten leggen, geeft mij veel energie. Het is mooi om dat vertrouwen van de cliënt te krijgen. Een goede manier van samenwerken.’
Welke eigenschappen heb jij als notaris?
‘Ik werk veel voor vaste cliënten en ben vaak partijnotaris. Ik begeleid veel transacties. Het is misschien een cliché, maar ik ben dan echt het luisterend oor en probeer goed mee te denken. Denk vooral in oplossingen. Helaas maak ik vaak genoeg mee dat juristen alleen maar “ja, maar” zeggen. En dan komen er een heleboel argumenten waarom iets niet kan. Het gaat er juist om dat je verzint waarom of hoe iets wél kan. Van collega’s zie ik graag dat ze openstaan voor verschillende ideeën en mogelijkheden. Wees proactief. Niet afwachten, maar probeer al twee stappen verder te denken. De vraag van morgen kun je vaak vandaag al verzinnen.’
Welk moment blijft jou altijd bij en waarom?
‘Ik was nog maar drie jaar kandidaat-notaris. We kregen een grote zaak van de gemeente. Het ging om de overdracht van gronden voor een vinexlocatie. Ik mocht dat doen. In die tijd faxte je erop los tot laat in de avond. Er zat echt dynamiek in. Ik had alle contracten gelezen, zodat ik de structuur van de publiek-private samenwerking helder voor ogen had. Ik realiseerde mij dat die een belangrijke rol ging spelen bij het uitgeven van gronden voor duizenden woningen. Dus ik adviseerde een van de notarissen om die publiek-private samenwerking als cliënt te krijgen. De notaris zei: “Als je dat vindt, moet je de telefoon pakken en hem opbellen.” Ik droop af, maar pakte wel de telefoon en adviseerde die directeur een eigen notaris in te schakelen. Hij was vrij kortaf, noteerde mijn naam en dat was het. Een jaar later kreeg ik een briefje van die directeur of ik met hem wilde overleggen over een samenwerking. Die samenwerking heeft twintig jaar geduurd.
Mijn notaris gaf mij enorm veel vertrouwen. En dat doe ik nu ook: ik probeer verantwoordelijkheden zo laag mogelijk in de organisatie neer te leggen. Dat stimuleert mensen. Waarom die directeur nu besloot met mij in zee te gaan? Zijn stelling is dat hij een notaris kiest aan de hand van de kwaliteit van de kandidaat-notaris. Die gaat hem het meest ondersteunen, dus daar wil hij een klik mee hebben.’