Logo KNB.nl
English

Kanocolumn

Kind erkennen? Twee keer nadenken!

Zoals bekend is biologisch ouderschap niet altijd gelijk aan juridisch ouderschap. Denk bijvoorbeeld aan adoptie of erkenning van het kind door een ander dan de (biologische) vader. Erkenning is een manier om wettelijk ouder te worden. Dan kan het kind onder meer de achternaam van de erkenner krijgen.

Tekst: Hüseyin Tosun | Beeld: Truus van Gog Notariaat Magazine nummer 2023-01
Kanocolumn Huseyin Tosun 750x500

'Jan was Italiaan geworden'

Maar het gaat nog veel verder, omdat er juridisch gezien een familiaire band ontstaat. In beginsel heeft de erkenner (onderhouds)verplichtingen jegens het kind en deelt het erkende kind mee in de nalatenschap van de erkenner.

Spijt van erkenning

Dat klinkt allemaal mooi, maar in korte tijd heb ik twee keer meegemaakt dat erkennen uiteindelijk niet de gewenste gevolgen had. De eerste situatie gaat over een man (de erkenner) die achteraf niet de biologische vader van het kind bleek te zijn. Hij wilde de erkenning ongedaan maken, mede omdat de relatie met de moeder inmiddels was geëindigd. Ten tijde van de erkenning dacht hij dat hij de vader van het kind was, maar volgens hem heeft de moeder hem erin geluisd: hij is een goede kinderoppas geweest en mag nu kinderalimentatie betalen.

Te laat

Helaas heeft hij geen juridisch advies ingewonnen toen hij erachter kwam dat hij niet de biologische vader was. Vier jaar nadat het bedrog (of dwaling) hem bekend werd, zijn de man en de vrouw uit elkaar gegaan. Maar de wet zegt dat het verzoek van de vader tot vernietiging van de erkenning moet plaatsvinden binnen één jaar nadat hij het bedrog heeft ontdekt. Dus toen was het te laat.

Italiaan geworden

In de tweede casus was de biologische vader nooit in beeld. Toen het kind – inmiddels een man van 55 jaar, laten we hem Jan noemen – twee jaar werd, was zijn moeder in verwachting van haar tweede kind. De vader van dit kind was een Italiaan, die trouwde met de moeder van Jan. Jan werd door de stiefvader erkend en kreeg niet alleen zijn achternaam, maar ook zijn nationaliteit. Jan was Italiaan geworden!
Hij werd echter niet in het gezin opgevoed, maar door zijn Nederlandse oma en sprak – in tegenstelling tot zijn broers en zussen, feitelijk halfbroers en -zussen – dus nagenoeg geen woord Italiaans. Zijn paspoort moest hij niet aanvragen of verlengen bij de gemeente waar hij woonde, maar via het Italiaanse consulaat waar alleen Italiaans werd gesproken. U kunt zich voorstellen dat dit niet erg praktisch was.

Liefde van zijn leven

De erkenning door zijn (stief)vader loopt als een rode draad door het leven van Jan. Toen hij meerderjarig werd en weer Nederlander wilde worden, moest hij bij de gemeente zijn ingewikkelde verhaal vertellen aan een behulpzame, goed luisterende en aandachtige jongedame. Dat was een geluk bij een ongeluk: Jan heeft hij door de gevolgen van de erkenning wel de liefde van zijn leven ontmoet!

Reageren?

Mail dan naar nm@knb.nl