'Notarissen zijn ook maar gewoon mensen'

Waarom ben je notaris geworden?

‘Ik ging rechten studeren omdat ik niet wist wat ik wilde. Dan maar rechten – zo iemand. Maar de studie bleek goed bij mij te passen. Ik zit graag met m’n neus in de boeken en ben analytisch ingesteld. Dat het notarieel recht werd, was ook toeval. Ik had me al ingeschreven voor fiscaal recht, toen een vriendin met familie in het notariaat me attendeerde op notarieel recht. De mix tussen civiel en fiscaal sprak me aan. Prettig was ook dat het een kleine studierichting was op die massale Leidse rechtenfaculteit. Dus toen ben ik geswitcht.’

Waar gaat jouw hart sneller van kloppen?

‘Mensen leggen hun hele hebben en houden op tafel, er wordt een enorm vertrouwen in ons gesteld. Ik houd ervan om nalatenschappen met veel gedoe af te ronden. Of om een mooi advies te schrijven. En ik word heel blij van uitgebreide gesprekken over jurisprudentie en wetsartikelen. Laatst las ik bijvoorbeeld een uitspraak van de Hoge Raad over vergoedingsrechten. Vlak daarna werd mijn moeder 75 en toen zat ik tijdens het feest na te denken over hoe ik met een vergoedingsrecht was omgegaan in een overeenkomst. Ik ben dus wel een liefhebber.’

Wat zijn jouw belangrijkste eigenschappen als notaris?

‘De meeste mensen moeten een bruggetje over voordat ze naar de notaris gaan. Dat snap ik heel goed, dus ik doe er alles aan om hen gerust te stellen. Het scheelt dat ik niet voldoe aan het stereotype beeld van de grijze man in driedelig pak. Ik ben vrij nuchter en probeer het allemaal niet te zwaar te maken. Ik ga graag in gesprek met mensen. Tegenwoordig durf ik veel meer te vragen dan 29 jaar geleden. Toen ik begon, ontweek ik lastige vragen vaak en dacht: dat gaat mij niet aan. Maar inmiddels weet ik dat je veel móet vragen om een goed advies te geven. Het heeft geen zin om de antwoorden zelf in te vullen.’

Is het een roeping of gewoon werk?

‘Gewoon werk, absoluut. Ik zie mezelf in de eerste plaats als jurist. Ik ben heel enthousiast over mijn vak, ben er ook trots op, maar aan de andere kant voel ik weleens wat weerstand: wat zijn we toch oubollig met z’n allen. En notarissen zijn niet integerder, ethischer of moreel hoogstaander dan anderen. We hebben een grote verantwoordelijkheid, dat besef ik terdege, maar het is niet realistisch om te denken dat alle notarissen boven iedere twijfel verheven zijn. Lees ‘Kille mist’ maar, het boek over de rol van het Nederlandse notariaat tijdens de Tweede Wereldoorlog. We zijn uiteindelijk ook maar gewoon mensen, net als makelaars, artsen, onderwijzers enzovoort. Dat neemt natuurlijk niet weg dat we kritisch moeten zijn en blijven op ons eigen functioneren.’

Welk moment blijft jou bij?

‘Een jaar of vijftien geleden zat er een mevrouw tegenover me die een nieuw testament wilde laten opstellen. Zij was alleenstaand en had geen kinderen. Maar toen ik de Basisregistratie Personen checkte, bleek dat ze een zoon had. Dat had ze niet gezegd en ik wilde haar wijzen op de mogelijkheid dat haar zoon de legitieme portie zou claimen. Op een druilerige middag kwam ze opnieuw langs en ik vertelde haar voorzichtig wat ik had ontdekt. Ze viel stil. Even later stroomden de tranen over wangen en vertelde ze dat ze als jong meisje haar kind had moeten afstaan.
Blijkbaar waren de formaliteiten rond de adoptie niet helemaal goed gegaan, aangezien zij nog steeds als moeder geregistreerd stond. Ik begon aan het gesprek met een primair juridische insteek – de legitieme portie – maar werd eigenlijk vooral diep geraakt door de menselijke tragedie.’