'Nu heb ik mijn stek gevonden'

Toen Denise in het derde jaar van haar studie in Utrecht zat, wilde ze zich op het werkende leven oriënteren. Op haar twintigste werd zij werkstudent op de M&A-praktijk van een groot Zuidaskantoor.
'Dat beviel verrassend goed. De sfeer was niet zo corporaal als ik van tevoren dacht. Ik kreeg interessante uitzoekklussen en werd betrokken bij grote zaken. Ze probeerden mij echt wat bij te brengen. De professionele basishouding heb ik daar geleerd. Contact met cliënten, bellen, e-mailen, een dossier opbouwen. Toen ik twee jaar later afstudeerde, vroegen ze: je blijft toch? Dat wilde ik graag. Zo werd ik kandidaat-notaris, met een mooi salaris en een BlackBerry.'

Maar binnen een jaar was je weg. Waarom?

'Met hard werken is niks mis, maar ik ging ’s ochtends niet naar kantoor met de gedachte: yes, we gaan ertegenaan. En dat is wel wat ik zocht. Ik miste intrinsieke motivatie. Misschien was het allemaal te snel gegaan: direct na school studeren en dan een baan. Of misschien paste ik beter op een kleiner kantoor. Hoe dan ook: ik wilde weg uit die corporate omgeving. Met gemengde gevoelens, want ik heb mooie dingen kunnen doen met leuke en superslimme collega’s. Ik heb opgezegd zonder enig idee wat ik ging doen. Sommige mensen vonden dat dapper. Ik ben veel gaan lezen, met mensen gaan praten en een pre-master onderwijskunde gaan doen. Daarnaast vond ik een baan op het secretariaat van een decaan bij de Universiteit van Amsterdam (UvA). Al snel werd ik er beleidsmedewerker.'

Ook daar bleef je niet lang

'Twee jaar. In 2010 besloten mijn man en ik op wereldreis te gaan. We hebben onze banen opgezegd en reisden acht maanden over de hele wereld: India, Nepal, Vietnam, Thailand, Australië, Nieuw-Zeeland, Paaseiland, Chili, Argentinië en Brazilië. Een fantastische tijd. Ik kwam opgeladen terug. Bij de UvA werd ik studieadviseur. Een leuke baan in een inspirerende werkomgeving. Maar de ervaring van die reis bleef kriebelen. Het was niet genoeg geweest, we hadden behoefte om wat langer in het buitenland te blijven. Mijn man is docent Nederlands. Over de hele wereld zijn Nederlandse scholen. Hij kreeg een baan in Saigon, Vietnam. Ik ging mee.'

En wat ging jij in Saigon doen?

We hadden de afspraak dat we teruggingen als ik niets zou vinden, want ik had geen zin om daar de expat uit te hangen. Toevallig ontmoette ik een Nederlands stel dat een kleinschalig reisbureau runde. Zij wilden uitbreiden naar Zuidoost-Azië. Dat ben ik voor ze gaan doen. Ik organiseerde reizen, maakte testreizen en hield de website bij. Ook toen ik zwanger was, en zelfs met mijn eerste kind en zwanger van de tweede, heb ik nog gereisd.
Na vier jaar Vietnam kreeg mijn man een baan in Rwanda. Dan denk je aan de genocide van 1994. Maar het is ook een schitterend land. Na twee jaar Rwanda was onze oudste vijf. Er was een internationale school, maar helaas zat het schoolgeld niet in ons pakket. Mijn man werkte bij de Nederlandse school, die geen volledig lesprogramma bood. Toen is hij in Kazachstan gaan werken, op de internationale school. Daar konden de kinderen wél naar die school. En we hadden nog wel zin in een avontuur. Ik bleef ook van daaruit werken voor het reisbureau. Tot alles ophield door de pandemie. Reizen kon niet meer. Het reisbureau overleefde dat niet en het advies in Kazachstan was: ga terug.'

Toen koos je weer voor het notariaat. Leg uit

'Inmiddels was ik midden dertig en dacht: wat wil ik nou? Ik ben weer veel gaan lezen en praten, en ontdekte dat rechtvaardigheid, maatschappelijke betrokkenheid en dienstverlening kernwaarden zijn voor mij. Destijds ben ik niet voor niets notarieel recht gaan studeren. Dus zo begon het notariaat weer te lonken. Maar ik realiseerde me ook: ik ben er dertien jaar uit geweest, heb geen wetboek opengeslagen, wie zit er op mij te wachten? Dát bleek mee te vallen, want potentiële kandidaat-notarissen waren niet meer zo dik gezaaid als toen ik vertrok. En ik was er dan wel uit geweest, maar ik heb niet stilgezeten en veel ervaring opgedaan.
Ik heb geleerd om te gaan met mensen die boos of in paniek zijn. Die kan ik helpen en geruststellen. Dat is ook wat je cliënten in het notariaat nodig hebben. Die vragen niet om een mooie akte. Ze willen met een gerust hart kunnen slapen. Zo kwam ik terecht op een klein notariskantoor, in de onroerend goedpraktijk. Al snel kwam ik erachter dat die praktijk niet echt mijn ding was. Bovendien vond ik het kantoor wel érg klein, met vier mensen in totaal. Ik ben niet bang om van baan te veranderen en ik wil iets doen waar mijn hart ligt. Toen ik vorig jaar de kans kreeg naar Lubbers & Dijk te gaan voor de familierechtpraktijk, heb ik die gegrepen.'

Wat is er nu anders dan toen je begon, in 2007?

'Dat heeft zowel met mijzelf als met het kantoor te maken. Ik pak nu veel meer dan vroeger de regie over mijn werk, laat mij niet overdonderen. Natuurlijk werk ik onder auspiciën van ervaren collega’s, maar ik kan nu echt mijzelf zijn. Als mij iets niet bevalt, ga ik het gesprek aan. Dat heeft te maken met levenservaring, denk ik. Op dit kantoor voel ik mij als een vis in het water. Veertig mensen vind ik een prettig kantoorformaat, de sfeer is goed. Het familierecht voelt als thuiskomen. Er komt veel emotie bij kijken en daar kan ik goed mee omgaan. Als twintiger was dat misschien lastiger geweest. Nu heb ik mijn stek echt gevonden. Ook de beroepsopleiding is leuker dan toen ik in 2008 begon. Het is menselijker, minder competitief, positiever. De eerste twee dagen gaat het niet inhoudelijk over het vak, maar over reflectie: op jezelf, op het vak. Wie ben je, waar sta je? Dat is echt verbeterd, vind ik. Nee, ik zie mezelf niet snel uit het notariaat vertrekken.'