Als Peper klaar is met zijn opsomming, verwijst hij vervolgens ál die labels naar de prullenbak. Omdat wetenschappelijk niet te bewijzen valt dat GenZ'ers fundamenteel anders in elkaar zitten dan millennials, X'ers of boomers. 'Alle mensen die zeggen dat generaties bestaan, verdienen er hun brood mee. Terwijl mensen die zeggen dat ze niet bestaan, saaie wetenschappers zijn zoals ik' licht Peper niet zonder zelfspot toe.
Viraal
Het is koren op mijn molen. En daarom wijd ik er een LinkedIn-post aan: 'Hoe fijn! Een helder filmpje van de Universiteit van Nederland waarin wetenschappelijk gehakt wordt gemaakt van de flauwekul van GenZ, millennial en boomer: oftewel van generatiehokjes die misschien commercieel of communicatief lekker bekken, maar dus gewoon niet bestaan.' M'n LinkedIn-post gaat viraal. Tienduizenden mensen bekijken, liken en becommentariëren 'm. De eerste commentaren zijn instemmend: 'Heel fijn dat jij dat ook anders ziet', 'Dank je wel voor het delen' en 'Heerlijk! Weer wat onzin afgevoerd.'
Maar naarmate het aantal views stijgt, worden de commentaren kritischer. 'Organisaties kampen anders wél met de problemen van medewerkers van GenZ', schrijft iemand, die z'n eigen profiel omschrijft als 'helpt bedrijven jong talent behouden'. En een ander, die zich 'GenZ-expert' noemt: 'Toch zie ik wekelijks leidinggevenden zich verwonderen over GenZ en hoe dat leidt tot onbegrip op de werkvloer.'
Lastig samenwerken
Het bontst maakt iemand het die me ronduit aanvalt: 'Blijkbaar heb je de uitkomsten van mijn generatieonderzoek niet echt bestudeerd. Het is eigenlijk erg dat je de kracht van generatiediversiteit niet beseft en niet ziet. Terwijl vergrijzend BV Nederland die hard nodig heeft om bij de tijd en innovatief te blijven.'
Op zijn website lees ik dat de betreffende reageerder 'is gespecialiseerd in de hoofdrol die generaties spelen in de evolutie van de eigen cultuur', en meteen daaronder een groene button: 'Vraag prijs en beschikbaarheid aan'. Kortom, (vrijwel) alle kritische reacties op mijn LinkedInpost onderstrepen Pepers stelling dat generatieverschillen vooral gezien worden door mensen die hiervan een verdienmodel hebben gemaakt.
Toch is het niet eens die commerciële uitbating van onbewezen generatielabels die me het meest stoort. Het staat me vooral tegen dat een generatielabel een van de vele hokjes zijn waarin we geneigd zijn om mensen te stoppen. Hokjes dragen doorgaans niet bij aan (wereld)vrede. Want mensen in andere hokjes vinden we vaak dommer, luier en fouter dan wijzelf. En dat is lastig samenwerken.
Hartstikke tof
Overigens neemt dit niet weg dat de leeftijdsdiversiteit op de werkvloer de laatste jaren wel degelijk toeneemt. Immers: we leven langer en dus werken we langer. Let wel: ik noem het leeftijds- en niet generatiediversiteit, omdat leeftijd – anders dan generatie – wél een feitelijk kenmerk is.
Wat als we die leeftijdsdiversiteit niet als een probleem zien? Maar juist als hartstikke tof? Dat is tenminste wel wat ik ervaar als ik bij stichting Buitenkunst deelneem aan workshops zang, dans en theater, waar de de deelnemers tussen de 16 en ver boven de 80 zijn. Niets leuker en leerzamer dan de uitwisseling die je dan onderling hebt. Ik wil dus maar zeggen: weg met generatielabels, lang leve leeftijdsdiversiteit!